ฉันลืมตา ตื่นขึ้นมาก็ไม่คุ้นมัน
ไม่มีเสียงใด ช่างเงียบงัน
เหมือนโลกนี้ ไม่มีใครเลย
ฉันเดินไป อย่างลำพังเดียวดายใจเอย
ก็ไม่เห็นใคร ไม่คุ้นเคย
เมืองนี้ไม่มีผู้คน
ที่เดิมๆ ที่เราเคยเดินคุยด้วยกัน
มันก็ไม่เป็น อย่างทุกวัน
มันมืดมน เมื่อไม่มีเธอ
ฉันเข้าใจ กับเหตุการณ์ใดๆ เสมอ
แต่เมื่อถึงวัน ที่เสียเธอ
หยดน้ำในตาก็ไหล หยุดไม่ไหว
ตรงที่ฉันยืนอยู่นี้ มันไม่เหมือนเดิมอีกแล้ว
มองด้วยตาเปล่า ตรงนี้ที่เก่า
มันอ้างว้าง มันกลาย เป็นเมืองร้าง
ยิ่งคิดถึงเธอแค่ไหน ยิ่งเลือนหายไปทุกอย่าง
ใจที่มันสั่น มันก็ไม่ต่าง
กับซากเศษความรัก เศษความหลัง
ชีวิตมันว่างเปล่า
พูดอะไร ให้ตะโกนยังไงก็ตาม
ก็สะท้อนคืน หมดทุกคำ
ฉันไม่รู้ ต้องทำยังไง
แล้วต้องทน ทรมานไปนานแค่ไหน
เมื่อยังรักคน ที่แสนไกล
เธอเป็นอย่างไรไม่รู้ แต่ที่รู้
ตรงที่ฉันยืนอยู่นี้ มันไม่เหมือนเดิมอีกแล้ว
มองด้วยตาเปล่า ตรงนี้ที่เก่า
มันอ้างว้าง มันกลาย เป็นเมืองร้าง
ยิ่งคิดถึงเธอแค่ไหน ยิ่งเลือนหายไปทุกอย่าง
ใจที่มันสั่น มันก็ไม่ต่าง
กับซากเศษความรัก เศษความหลัง
ชีวิตมันว่างเปล่า
ตรงที่ฉันยืนอยู่นี้ มันไม่เหมือนเดิมอีกแล้ว
มองด้วยตาเปล่า ตรงนี้ที่เก่า
มันอ้างว้าง มันกลาย เป็นเมืองร้าง
ยิ่งคิดถึงเธอแค่ไหน ยิ่งเลือนหายไปทุกอย่าง
ใจที่มันสั่น มันก็ไม่ต่าง
กับซากเศษความรัก เศษความหลัง
ชีวิตมันว่างเปล่า
เมืองร้างมันว่างเปล่า